روزهای زندگی من

آدمی‌به امید زنده است. به اینکه دوباره صبح خواهد شد شب، به اینکه دوباره سبز خواهد شد دشت، به اینکه دوباره باز خواهد شد در، به اینکه زمستان چمدانش را خواهد بست، و زمین، لباس خوش‌رنگ سبز بهار را به تن خواهد کرد. آدمی‌به امید زنده است. به رنگ سرخ شقایق‌ها، به آواز خوش قناری‌ها، به کوچ دوباره‌ی پرستوها، به عطر شب‌بوها، به نم‌نم باران بهاری در راه، و تولد زیبای رنگین کمان، در امتداد هم‌آغوشی باران و آفتاب. آدمی‌به امید زنده است. به اینکه ماه تا ابد پشت ابر نمی‌ماند، و دوری اجباری این روزهای تلخ، تضمین بوسه‌ها و آغوش‌های گرم فرداست، و لبخند، پاداش شکیبایی‌ها. آری، آدمی‌به امید زنده است …

من یاد گرفته‌ام خودم را با شرایط زندگی‌ام وفق دهم! یاد گرفته‌ام در لابلای مشغله‌هایم،
نگرانی‌هایم و تمام سختی‌هایم،
آرزوهایم را در باغچه‌ی کوچک امید بکارم
تا هر روز بیشتر جوانه بزند و بزرگ شود!
من آدمِ آرزوهای بزرگم!
آدم سخت کوشی و امیدواری!
در جهانِ من غیرممکن بی‌رنگ‌ترین عنصر زندگی‌ست....
من آرزومند بهترین‌ شادی‌ها و موفقیت‌ها هستم...
برای خودم، عزیزانم و مردمِ خوبِ کشورم....
آرزو کردن نفسِ زندگیِ مرا گرم می‌کند
و نورِ خوشِ خوشبختی را به قلبم می‌اندازد!
آدمهای آرزومندی باشید....آرزو کنید،
بخواهید و تلاش کنید...
سستی و کرختی، از شما می‌گیرد لذت‌های کوچک و بزرگ را...
جهان زیر دستانِ تمام آدمهایی‌ست که
عطشِ رسیدن به تمام امیال خودشان را دارند!
قلبتان را به نور خدا روشن کنید و
هرگز ناامید نشوید....
همانطور که سیاوش قمیشیِ جان با آن صدای جادویی‌اش می‌خواند:
«آرزوهاتو بغل کن، آرزوهات همه چیتن!»

یه جمله از بزرگ علوی هست که توو روزایی که هیچی خوب نیست، خیلی بهم اُمید میده. میگه:
بیا نااُمید نشیم؛
شاید دردی که امروز تحمل می‌کنی
راهِ نجاتِ تو در آینده باشه:)

در باغهای سبز تر وپرجوانه تر
باید دوباره خواند غزل عاشقانه تر

برخیز تا که قصه‌‌‌ای از خود به جا نهیم
ازیادگار لیلی ومجنون فسانه تر

از باغ سبز قرن شب پر ستاره ای
آمد به گوش من سخنی عارفانه تر

باید که ما یگانه بمانیم تا شود
اقلیم هوشیاری ما بیکرانه تر

محسن بافکرلیالستانی

ذهن مثل کوه یخ می‌ماند
چرا که با یک هفتم حجمش
روی آب شناور است.
زیگموند فروید

در باغهای سبز تر وپرجوانه تر
باید دوباره خواند غزل عاشقانه تر

برخیز تا که قصه‌‌‌ای از خود به جا نهیم
ازیادگار لیلی ومجنون فسانه تر

از باغ سبز قرن شب پر ستاره ای
آمد به گوش من سخنی عارفانه تر

باید که ما یگانه بمانیم تا شود
اقلیم هوشیاری ما بیکرانه تر

محسن بافکرلیالستانی

ذهن مثل کوه یخ می‌ماند
چرا که با یک هفتم حجمش
روی آب شناور است.
زیگموند فروید

در باغهای سبز تر وپرجوانه تر
باید دوباره خواند غزل عاشقانه تر

برخیز تا که قصه‌‌‌ای از خود به جا نهیم
ازیادگار لیلی ومجنون فسانه تر

از باغ سبز قرن شب پر ستاره ای
آمد به گوش من سخنی عارفانه تر

باید که ما یگانه بمانیم تا شود
اقلیم هوشیاری ما بیکرانه تر

محسن بافکرلیالستانی

ذهن مثل کوه یخ می‌ماند
چرا که با یک هفتم حجمش
روی آب شناور است.
زیگموند فروید

گذشته از آنکه بنویسند جزای همۀ را

می‌سپارند به تو قدر و قضای همۀ را

شب قدر هست ولی قدر نمی‌دانیمت

که تو باید بدهی اجر و سزای همۀ را

ما برای فرجت آمده ایم امشب، کاش

به اجابت برسانند دعای همه‌ی را

هر چه از دامن تو دور شود دستی باز

می‌کشاند وسط احسان تو پای همه‌ی را

ای گل فاطمه! یابن الحسن! آقاجانم!

بشنو داد همۀ را بشنو صدای همه‌ی را

کربلایی؟ نجفی؟ سامره ای؟ یا مشهد؟

هر کجا هستی خالی کن جای همۀ را

زائران حرم جد تو را می‌بخشند

امشب آقا بده پس کرب و بلای همه‌ی را

محمد بیابانی